Choreoterapia Wielozakresowa i wielowymiarowa terapia tańcem

Choreoterapia jest techniką należącą do szerokiego nurtu arteterapii (terapii poprzez sztukę).


Podstawowe elementy tańca – rytm i ruch stają się drogą do uzyskania harmonii ciała i umysłu, ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, a także porozumienie z innymi ludźmi, pozwalają na zjednoczenie ciała, umysłu i duszy w celu poprawy jakości życia.

Terapia tańcem nie opiera się na nauce zasad technicznych, kroków czy kombinacji, można natomiast odnaleźć własny rytm i uwolnić się od codziennych napięć.

choreia (gr.) taniec i therapeuein (gr.) leczyć, opiekować się

Różnice pomiędzy choreoterapią a psychoterapią tańcem i ruchem (DMT/DMP)

Przede wszystkim choreoterapię stosuje się tylko i wyłącznie w formie grupowej, podczas gdy psychoterapię tańcem i ruchem można stosować zerówno w pracy grupowej, jak i indywidualnej .

Chociaż metody te mają wiele wspólnych czynników leczących i obie bazują na twórczym wykorzystaniu szeroko rozumianego tańca i ruchu, to jednak różnią się bardzo poziomem oddziaływania. Z tego zaś wynika także głębokość zmiany, jaką może zaproponować uczestnikowi terapii każde z tych podejść.

Psychoterapia tańcem i ruchem

Choreoterapia

Wykształcenie prowadzącego

Minimum czteroletnie szkolenie obejmujące szeroką wiedzę z zakresu psychologii i psychoterapii
Dwuletnie szkolenie lub seria warsztatów – obejmujące elementy teorii psychologicznych

Terapia własna prowadzącego

Wymagana
Zalecana

Superwizowanie pracy terapeutycznej

Wymagane
Wymagane w trakcie szkolenia

Główny czynnik leczący

Relacja terapeutyczna
Taniec i ruch

Cele

Określone przez konkretne potrzeby pacjentów
Ogólnie terapeutyczne, czasem edukacyjne lub artystyczne

Praca oparta na procesie

Tak
Nie

Choreografie proponowane przez prowadzącego

Możliwe, jeśli służą bieżącym celom terapeutycznym
Tak

Stosowanie improwizacji

Tak
Możliwe

Praca poprzez wewnętrzną wyobraźnię i symbolizm

Tak
Możliwe

Wykorzystanie rytmu

Tak
Tak

Użycie muzyki

Możliwe
Tak

Liczba osób w grupie

Do 10
Do 30

Dotyk między i klientami

Rzadko stosowany, w każdym przypadku ustalany wcześniej z pacjentem
Zwykle jako część typowych interakcji

Werbalne omawianie doświadczenia

Tak
Możliwe

Wykorzystanie obserwacji ruchu w celach diagnostycznych i terapeutycznych

Tak
Rzadko spotykane

Źródło: Pędzich Z., Wiśniewska M., Psychoterapia tańcem i ruchem. Podstawowe założenia, czynniki leczące i zastosowania [w:] Pędzich Z. (red.), 2014, Psychoterapia tańcem i ruchem. Teoria i praktyka, GWP

Podsumowując:

Choreoterapia ma charakter grupowy, bardziej dyrektywny i czerpie inspiracje z różnych form tańca i ruchu w celach integrujących, witalizujących, ekspresyjnych, rozluźniających i poszerzających zakres ruchów uczestników.

Natomiast w psychoterapii tańcem i ruchem kluczową rolę odgrywa relacja terapeutyczna, tworzona zarówno na poziomie werbalnym (słownym), jak i niewerbalnym (ruchowym). Terapeuta tworzy bezpieczną przestrzeń do spontanicznego ruchu (lub bezruchu) danej osoby (pacjenta) i zachęca ją do refleksji nad nim w kontekście aktualnej sytuacji życiowej. W procesie terapeutycznym ważną rolę odgrywa także ruch (bezruch) psychoterapeuty, który przygląda się swojemu wpływowi na osobę z którą pracuje (pacjenta), obserwując własną postawę i ruchy oraz czerpie informacje z odczuć płynących z ciała, analizując tym samym przeniesienie i przeciwprzeniesienie zachodzące również na poziomie somatycznym.