Choreoterapia Wielozakresowa i wielowymiarowa terapia tańcem
Choreoterapia jest techniką należącą do szerokiego nurtu arteterapii (terapii poprzez sztukę).
Podstawowe elementy tańca – rytm i ruch stają się drogą do uzyskania harmonii ciała i umysłu, ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, a także porozumienie z innymi ludźmi, pozwalają na zjednoczenie ciała, umysłu i duszy w celu poprawy jakości życia.
Terapia tańcem nie opiera się na nauce zasad technicznych, kroków czy kombinacji, można natomiast odnaleźć własny rytm i uwolnić się od codziennych napięć.
choreia (gr.) taniec i therapeuein (gr.) leczyć, opiekować się
Różnice pomiędzy choreoterapią a psychoterapią tańcem i ruchem (DMT/DMP)
Przede wszystkim choreoterapię stosuje się tylko i wyłącznie w formie grupowej, podczas gdy psychoterapię tańcem i ruchem można stosować zerówno w pracy grupowej, jak i indywidualnej .
Chociaż metody te mają wiele wspólnych czynników leczących i obie bazują na twórczym wykorzystaniu szeroko rozumianego tańca i ruchu, to jednak różnią się bardzo poziomem oddziaływania. Z tego zaś wynika także głębokość zmiany, jaką może zaproponować uczestnikowi terapii każde z tych podejść.
Psychoterapia tańcem i ruchem
Choreoterapia
Wykształcenie prowadzącego
Terapia własna prowadzącego
Superwizowanie pracy terapeutycznej
Główny czynnik leczący
Cele
Praca oparta na procesie
Choreografie proponowane przez prowadzącego
Stosowanie improwizacji
Praca poprzez wewnętrzną wyobraźnię i symbolizm
Wykorzystanie rytmu
Użycie muzyki
Liczba osób w grupie
Dotyk między i klientami
Werbalne omawianie doświadczenia
Wykorzystanie obserwacji ruchu w celach diagnostycznych i terapeutycznych
Źródło: Pędzich Z., Wiśniewska M., Psychoterapia tańcem i ruchem. Podstawowe założenia, czynniki leczące i zastosowania [w:] Pędzich Z. (red.), 2014, Psychoterapia tańcem i ruchem. Teoria i praktyka, GWP
Podsumowując:
Choreoterapia ma charakter grupowy, bardziej dyrektywny i czerpie inspiracje z różnych form tańca i ruchu w celach integrujących, witalizujących, ekspresyjnych, rozluźniających i poszerzających zakres ruchów uczestników.
Natomiast w psychoterapii tańcem i ruchem kluczową rolę odgrywa relacja terapeutyczna, tworzona zarówno na poziomie werbalnym (słownym), jak i niewerbalnym (ruchowym). Terapeuta tworzy bezpieczną przestrzeń do spontanicznego ruchu (lub bezruchu) danej osoby (pacjenta) i zachęca ją do refleksji nad nim w kontekście aktualnej sytuacji życiowej. W procesie terapeutycznym ważną rolę odgrywa także ruch (bezruch) psychoterapeuty, który przygląda się swojemu wpływowi na osobę z którą pracuje (pacjenta), obserwując własną postawę i ruchy oraz czerpie informacje z odczuć płynących z ciała, analizując tym samym przeniesienie i przeciwprzeniesienie zachodzące również na poziomie somatycznym.